ਚਰਿਤਰ ੧੫੮

ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ ਲੋਕ ਧਰਮ ਦੇ ਨਾਮ ਦੇ ਪਿਛੇ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਪਾੜਦੇ ਫਿਰਦੇ ਨੇ ।ਧਰਮਾਂ ਦੀ ਆਪਸੀ ਰੰਜਿਸ਼  ਪਾਸੇ ਕਰ ਦੇਵੋ , ਇਕ ਧਰਮ ਵਿਚ ਹੀ ਕਈ ਗਰੁਪ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਜੋ ਆਪਸ ਵਿਚ ਹੀ ਉਲਝ ਕੇ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦਾ ਜਲੂਸ ਕਢਦੇ ਹਨ ਤੇ ਦੁਨੀਆ ਸਾਹਮਣੇ ਤਮਾਸ਼ਾ ਬਣਾਂਦੇ ਹਨ ।ਇਸੇ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੀ ਗੱਲ  ਅੱਜ ਕੱਲ  ਸਿਖਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਖੂਬ ਦੇਖਣ ਨੂੰ  ਮਿਲ ਰਹੀ ਹੈ। ਹਰ ਕੋਈ ਗੁਰੂ ਦੀ ਮੱਤ ਭੁਲ ਕੇ , ਆਪਣੀ ਮੱਤ ਨੂੰ ਹੀ ਗੁਰੂ ਦੀ ਮੱਤ ਸਮਝੀ ਫਿਰਦਾ ਹੈ ।ਹੁੰਦਾ ਇਹ ਹੈ ਕੇ ਹਉਮੇ ਕਰਕੇ ਆਪਸ ਵਿਚ ਹੀ ਉਲਝ ਕੇ ਰਹਿ  ਜਾਂਦੇ ਨੇ । ਹੋਣਾ ਤਾਂ ਇਹ ਚਾਹਿਦਾ ਸੀ ਕੇ ਇਕਠੇ ਹੋ ਕੇ , ਆਪਸੀ ਮਤਭੇਦ ਭੁਲਾ ਕੇ ਦੂਜੇ ਲੋਕਾਂ ਵਿਚ ਧਰਮ ਦਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕਰਦੇ, ਪਰ ਇਥੇ ਆਪਸ ਵਿਚ ਹੀ ਹਥੋਪਾਈ ਹੋ ਕੇ ਦੁਨੀਆ ਨੂੰ ਓਹ ਤਮਾਸ਼ਾ ਦਿਖਾਂਦੇ ਨੇ ਕੇ ਜਿਸ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਜਿਸ ਨੇ ਸਿਖ ਬਣਨਾ ਵੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ , ਓਹ ਵੀ ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ ਹੈ । ਝਗੜਾ ਕੋਈ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜੇ ਗੁਰੂ ਦੀ ਮੱਤ ਸਾਰੇ ਗ੍ਰਹਿਣ ਕਰ ਲੈਣ, ਕਿਓਂ ਕੇ ਗੁਰੂ ਤੇ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਝਗੜਾ ਕਰਨ ਦੀ ਮੱਤ ਦਿੰਦੇ ਹੀ ਨਹੀਂ । ਐਸਾ ਹੀ ਇਸ  ਚਰਿਤਰ ਵਿਚ ਦਰਸਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ । ਸਨਿਆਸੀਆਂ ਤੇ ਬੈਰਾਗੀਆਂ ਵਿਚ ਲੜਾਈ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਲੜਾਈ ਵੀ ਐਸੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕੇ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਸਿਰ ਪਾੜ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, ਹੱਡੀਆਂ ਭੰਨ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਲੜਾਈ ਦਾ ਕਾਰਨ ਵੀ ਆਪਸੀ ਰੰਜਸ਼ਬਾਜੀ  ਹੁੰਦਾ ਤੇ ਲੜਾਈ ਧਾਰਮਿਕ ਰੂਪ ਅਖਤਿਆਰ ਕਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ।ਹੁਣ ਕੁੱਟ ਮਾਰ ਇੰਨੀ ਵਧ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਕੇ ਦੋਨੋ ਧਿਰਾਂ ਰਾਣੀ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚਦੀਆਂ ਨੇ । ਰਾਣੀ ਸਿਆਣੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ , ਦੋਨੋ ਧਿਰਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿਚ ਬੁਲਾਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਫਿਰ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ ਕੇ ਸਬ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਣੇ ਗੁਰੂਆਂ ਦਾ ਧਿਆਨ ਧਰੋ। ਫਿਰ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ ਕੇ ਤੁਸੀਂ ਦੋਨੋ ਧਿਰਾਂ ਅੱਜ ਰਾਤ ਮਹਿਲ ਵਿਚ ਵਖਰੇ ਵਖਰੇ ਕਮਰਿਆਂ ਵਿਚ ਸੋ ਜਾਵੋ । ਰਾਤ ਨੂੰ  ਰਾਣੀ ਉਠ ਕੇ ਵੱਖ ਵੱਖ ਸਮੇ ਦੋਨੋ ਧਿਰਾਂ ਕੋਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਦੋਨਾ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ ਕੇ ਤੁਸੀਂ ਓਹ ਕਰੋ ਜੋ ਤੁਹਾਡੇ ਗੁਰੂ ਨੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਿਖਾਇਆ ਹੈ । ਦੋਨੋ ਧਿਰਾਂ ਆਪਣੇ ਗੁਰੂ ਦੀ ਮੱਤ ਵਿਚਾਰ੍ਦੀਆਂ ਨੇ ਤੇ ਆਪਸ ਵਿਚ ਪਿਆਰ ਨਾਲ  ਮੇਲ ਆਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦੀਆਂ ਨੇ।ਹੁਣ ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਵਿਚ ਰਾਣੀ( ਜੋ ਇਕ ਇਸਤਰੀ ਹੈ ) ਦੇਖੋ ਕਿੰਨੀ ਸਿਆਣੀ ਦਿਖਾਈ ਗਈ ਹੈ ਜੋ ਕਿੰਨੀ ਸਰਲਤਾ ਨਾਲ ਕਾਤਲਾਨਾ ਝਗੜਾ ਨਬੇੜ ਦਿੰਦੀ ਹੈ । ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਗੁਰੂ ਦੀ ਮੱਤ ਨਾਲ ਜੁੜਨ ਦਾ ਇਕ ਸਾਂਝਾ ਉਪਦੇਸ਼ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਹੁਣ ਜੇ ਕੋਈ ਕਹਾਣੀ ਪੜ ਕੇ ਕਹੇ ਕੇ "ਲੜਾਈ ਕਰਨਾ ਸਿਖੋ " ਤਾਂ ਸ਼ਾਬਾਸ਼ ਉਸ ਆਦਮੀ ਦੀ ਅਕਲ ਦੇ।
ਦਾਸ,
ਡਾ ਕਵਲਜੀਤ ਸਿੰਘ copyright@ tejwant kawaljit singh. Any editing done without the written permission of the author  will lead to a legal action at the cost of editor